نژاد پودل سگ هایی ظریف، با شخصیت و باهوش هستن. پودل یه سگ چشمگیره و خیلی از کسایی که این نژادو از نزدیک دیدن به این موضوع اذعان دارن. اما پشت این ظاهر فاخر، مدل موهای چشمگیر و نگرش سلطنتی، یه سگ خانوادگی مهربون با تاریخ باستانی و استعداد های فراوان وجود داره.
پودل ها به عنوان یکی از باهوش ترین نژادهای جهان در نظر گرفته میشن. این سگ ها بسیار آموزش پذیرن و تقریبا برای هر کاری مناسب هستن و شما میتونین وظایف متعددی رو بهشون واگذار کنین.
پودل های بی حوصله اگه از نظر جسمی و روحی تحریک نشن، می تونن مخرب بشن؛ اما سرپرست های فعالی که می تونن نیازهای سگشونو برآورده کنن، یه همراه خانوادگی دوست داشتنی، باهوش، قابل آموزش و وفادار پیدا خواهند کرد.
اگه میخواین یه پودل رو به عنوان حیوان خانگی داشته باشین، توصیه میشه که به جای خریدن، این سگ هارو از سازمان های نجات یا پناهگاه ها به سرپرستی بگیرین. با این حال، اگه تصمیم به خرید یه توله سگ پودل دارین، انتخاب یه پرورش دهنده معتبر بسیار مهمه. تحقیقات کاملی انجام بدین تا اطمینان حاصل بشه که پرورش دهنده از شیوه های اخلاقی پیروی می کنه و رفاه سگ های خودشو در اولویت قرار میده. پرورش دهنده های معتبر پودل سلامت و خلق و خوی سگ های خودشونو در اولویت قرار میدن، غربالگری های بهداشتی لازم رو انجام میدن و محیطی پرورشی رو برای توله سگ ها فراهم می کنن. این رویکرد فعال تضمین می کنه که شما یه توله سگ سالم و شاد رو به خونه میارین و در عین حال از شیوه های پرورش غیر اخلاقی جلوگیری می کنین.
منشا: آلمان اندازه: پودل استاندارد (بیش از ۱۵ اینچ)، پودل مینیاتوری (۱۰-۱۵ اینچ)، پودل اسباب بازی (۱۰ اینچ و کمتر) طول عمر: 12-۱۵ سال پوشش مویی: مو های متراکم، فرفری، تک لایه و در رنگ های مختلف از جمله مشکی، سفید، قهوه ای و زرد خلق و خو: باهوش، فعال، مشتاق خشنود کردن و مهربون
نیازهای ورزشی: متوسط تا زیاد آموزش پذیری و تربیت: بسیار آموزش پذیرن و در اطاعت و چابکی سرآمدن. نظافت و مراقبت: مسواک زدن منظم و نظافت حرفه ای هر ۴-۶ هفته یکبار وضعیت سلامتی: به طور کلی سالمن، اما ممکنه مستعد ابتلا به دیسپلازی لگن، بیماری آدیسون و مشکلات چشمی باشن. علاوه بر این، آدنیت سباسه (SA) یه مشکل جدی در پودل ها به ویژه استاندارد هاست. تخمین زده میشه که ۵۰ درصد از تمام پودل های استاندارد حامل هستن یا تحت تأثیر قرار می گیرن.
هیچ کمبودی در حضور پودل در سینما و تلویزیون وجود نداره. از اجراهای سینمایی قابل توجه این توله سگ های چشمگیر میشه به «۱۰۰٪ گرگ»، «بهترین نمایش»، «ببین چه کسی اکنون صحبت می کند» و «زولاندر» اشاره کرد. از افراد معروفی که عاشق پودل ها هستن میشه به لیدی گاگا، مایک تایسون، بتی وایت، کاترین هپبورن، گریس کلی، رابین ویلیامز، الن دجنرس، کری گرانت و باربارا استرایسند اشاره کرد.
تاریخچه نژاد پودل
پودل ها یکی از قدیمی ترین نژاد ها هستن. تصاویری از سگ هایی شبیه به نژاد پودل بر روی مقبره‌ها و دیواره‌های تاریخی وجود داره که نشون میده قدمت این سگ بسیار زیاده. این نقاشی‌ها و البته مجسمه‌ها، شباهت بسیار زیادی به سگ های پودل امروزی دارن.
اگرچه به گفته برخی‌ها، پودل های مینیاتوری و عروسکی بلافاصله بعد از گونه استاندارد اون پرورش پیدا کردن، اما خیلی‌ها معتقدن که پرورش‌دهندگان، در سال ۱۴۰۰ پرورش گونه‌های کوچیکتر نژاد پودل رو شروع کردن. اول پودل مینیاتوری رو پرورش دادن و بعد از اون، به سراغ پرورش پودل عروسکی رفتن. هدف از پرورش این دو گونه کوچیکتر از پودل استاندارد، جلب رضایت سرمایه‌داران فرانسوی بود.
البته پودل های مینیاتوری و عروسکی در نتیجه آمیزش پودل های کوچیکتر به وجود اومدن و سگ های گونه های دیگه در پرورش این ها دخالتی نداشتن.
فرانسوی‌ها از سگ های پودل برای شکار پرنده های آب‌زی استفاده می‌کردن و از پودل های مینیاتوری برای بو کشیدن و پیدا کردن قارچ‌های خوراکی در جنگل‌ها. مهم‌ترین وظیفه پودل عروسکی هم این بود که باعث بالا رفتن وقار و درجه اجتماعی این افراد میشد؛ درست مثل یه کالای زینتی.
البته دوره گرد‌ها و افرادی که دائم در حال سفر بودن استعداد دیگه ای از پودل ها کشف کردند؛ سیرک! اونا ترفند های جالبی رو به پودل‌ها آموزش می‌دادن و لباس‌های جذابی تنشون می کردن و برای افزایش زیبایی‌های ظاهری، اونا رو آرایش می کردن. صاحبان سرمایه‌دار پودل ها هم از این سیرک ها یاد گرفتن و سگ های پودلشون رو آرایش می کردن و براشون لباس می دوختن.
انگلیسی‌ها اولین پودل رو در سال ۱۸۷۴ ثبت کردن.
تاریخ ورود سگ های پودل در ایالات متحده چندان مشخص نیست، اما در هر صورت اولین پودل در این کشور در سال ۱۸۸۶ به ثبت رسیده. انجمن پودل آمریکایی هم در سال ۱۸۹۶ تاسیس شد اما بعد از مدتی از هم پاشید. البته طرفداران این نژاد، یکبار دیگه در سال ۱۹۳۱ انجمن پودل ها رو راه‌اندازی کردن.
تعداد سگ های این نژاد تا قبل از جنگ جهانی دوم کم بود اما در اواسط ۱۹۵۰، پودل ها به یکی از معروف‌ترین نژاد های سگ در دنیا تبدیل شدن و تا بیست سال بعد جایگاه برتر خودشونو حفظ کردن.
خصوصیات اخلاقی
سگ های این نژاد هوش بسیار بالایی دارن، نیاز به تربیت دارن و از طرفی هم به شدت تربیت پذیرن. این سگ ها سریع یاد میگیرن که چه کاری خوبه و چه کاری بد! سگ های نژاد پودل علاقه خیلی زیادی به تحرک داشتن دارن، بسیار با وفا و در عین حال سر به هوا هستن. این سگ ها به شدت به خانواده وابسته هستن و تحمل تنهایی رو ندارن.
مراقبت و نگهداری
بهداشت مو: ریزش موی کمی دارن و برای افرادی که آلرژی دارن گزینه مناسبین. هر ۳ تا ۶ هفته باید موهاشون کوتاه بشه و حمام برن و هر روز شونه بشن. بهداشت دندان: هفته ای دو یا سه بار باید برای سگ های نژاد پودل مسواک بزنین. بهداشت ناخن: ماهی یک یا دو بار باید ناخن های پودل رو کوتاه کنین تا توی راه رفتنشون مشکل ایجاد نشه. بهداشت چشم: چشم های پودل ترشحات اشکی زیادی داره؛ بنابراین هر روز با یه دستمال و ترجیحا دستمال مرطوب مخصوص صورت و چشماشونو تمیز کنین.
پنجه سگ ها رو هر چند وقت یکبار بررسی کنین چون سگ ها روی پاهاشون خیلی حساسن. دقت کنین که بدنشون قرمزی، زخم و… نداشته باشه و چشم هاشونم شفاف و بدون قرمزی باشه.
بیماری های نژادی
سگ های این نژاد هم درست مثل همه نژاد ها میتونن مستعد بیماری های خاصی باشن اما لزوماً همه پودل ها به این بیماری ها مبتلا نمیشن یا همش رو نمیگیرن؛ ولی مهمه که حواستون باشه که اگه علائمی مشاهده کردین سریع به دامپزشک مراجعه کنین.
بیماری ون ویلبراند: در این بیماری به علت کم شدن فاکتور ون ویلبراند در خون، لختگی به وجود می آید. سگ هایی که درگیر این عارضه هستن دارای علائمی مثل خونریزی بینی، خونریزی لثه، خونریزی های بلند مدت پس از عمل جراحی و یا خونریزی های بلند مدت پس از زایمان می باشن. این بیماری در سگ هایی که سنشون بین ۳ تا ۵ ساله تشخیص داده میشه و همچنین راه درمانی برای اون وجود نداره. انتقال خون از یه سگ سالم و طبیعی به سگ های مبتلا تنها راه درمانه. برای درمان های تازه و جدید به خصوص درمان دارویی تحقیقات در حال انجامه. بیشتر سگ هایی که این بیماری رو دارن دارای زندگی طبیعی هستن. از سگی که درگیر این بیماریه نباید برای پرورش و توله کشی استفاده بشه.
بیماری آدیسون: این عارضه خیلی مهم و جدیه و علتش اینه که هورمون های آدرنالین از غده آدرنال به میزان کافی تولید نمیشن. اغلب سگ هایی که دچار این بیماری میشن علائمی مثل استفراغ کردن، بی اشتهایی و بی حالی دارن. این عارضه امکان داره تا وقتی پیشرفت نکرده به سادگی قابل تشخیص نباشه. علامت های بیشتر وقتی اتفاق می افته که سطح پتاسیم افزایش پیدا کنه و موجب اختلال در کارکرد قلب بشه.
کم کاری تیروئید: این عارضه به علت کم شدن فعالیت غده های تیروئید به وجود میاد. این عارضه باعث به وجود اومدن موقعیت هایی مثل صرع، ریزش مو، چاقی، بی حالی و مشکلات پوستی میشه.
بیماری کوشینگ: این بیماری هنگامی اتفاق می افته که بدن بیش از اندازه کورتیزول تولید می کنه. علت این جریان نبود تعادل در غده هیپوفیز یا غده آدرناله، البته امکان داره علت های دیگه ای هم داشته باشه. علامتی که در این بیماری مشترکه نوشیدن و ادرار بیش از اندازه ست. اگه پودل شما دارای این ۲ علامته، باید ببرینش پیش دامپزشک تا برای درمان اقدام کنه.
دیسپلازی مفصل ران: یه حالت وراثتیه که طی اون مفصل ران درست شکل نمیگیره. بعضی از سگ ها در یک یا هر دو پای عقبشون احساس درد و لنگش می کنن اما ممکنه در سگ مبتلا به دیسپلازی مفصل ران علائم ناراحتی رو نبینین.
GDV( بیماری اتساع معده ): همون نفخ کردن معده ست که سریع غذا خوردن، زیاد غذا خوردن یا خوردن مقدار زیادی آب بعد از غذا میتونه باعثش باشه. از علامت های این بیماری میشه به سرازیر شدن آب دهان به صورت بیش از حد و یا عوق زدن بدون تهوع، بی حالی، بی قراری، ضعف و ضربان قلب بالا اشاره کرد. اگه همچین علائمی دیدین سریعا به دامپزشک مراجعه کنین.
آدنیت سباسه (SA): SA یه مشکل جدی در پودل ها به ویژه استانداردهاست. تخمین زده میشه که ۵۰ درصد از تمام پودل های استاندارد حامل هستن یا تحت تأثیر قرار می گیرن. تشخیص این بیماری ژنتیکی دشواره و اغلب با کم کاری تیروئید، آلرژی یا سایر شرایط اشتباه گرفته میشه. هنگامی که یه سگ SA داره، غدد چربی در پوست به دلایل نامعلومی ملتهب میشن و در نهایت از بین میرن. این غدد به طور معمول سبوم تولید می کنن، ترشح چربی ای که به جلوگیری از خشک شدن پوست کمک می کنه. معمولا اولین بار زمانی که سگ بین ۱ تا ۵ سالگیه تشخیص داده میشه. سگ های مبتلا معمولا پوسته خشک و پوسته پوسته با ریزش مو در بالای سر، گردن و پشت دارن. سگ هایی که به شدت آسیب دیده هستن می تونن پوست ضخیم و بوی نامطبوع همراه با عفونت های پوستی ثانویه داشته باشن. اگرچه مشکل در درجه اول آرایشیه، اما می تونه برای سگ ناراحت کننده باشه. دامپزشک شما در صورت مشکوک بودن به SA بیوپسی از پوست رو انجام میده. گزینه های درمانی متفاوت هستن.
بیفیدا نخاعی: بیفیدا نخاعی در سگ ها یه نقص مادرزادیه که در طی اون مهره ها (استخوان های ستون فقرات) به طور کامل روی نخاع بسته نمیشن. این مشکل میتونه نخاع رو در معرض دید یا آسیب قرار بده و منجر به درجات مختلفی از مشکلات عصبی در پاها، مثانه و کنترل روده بشه.
آتروفی پیشرونده شبکیه (PRA): PRA خانواده ای از بیماری های چشمیه که شامل زوال تدریجی شبکیه میشه. در اوایل بیماری، سگ های مبتلا شب کور میشن. با پیشرفت بیماری، اونا در طول روز هم بینایی خودشونو از دست میدن. بسیاری از سگ های مبتلا به خوبی با بینایی محدود یا از دست دادن بینایی خودشون سازگار میشن، تا زمانی که محیط اطراف ثابت بمونه.
دررفتگی کشکک: دررفتگی کشکک زمانی اتفاق می افته که مفصل زانو (اغلب پای عقب) به داخل و خارج از جای خودش می لغزه و باعث درد میشه. این عارضه می تونه فلج کننده باشه، اما بسیاری از سگ ها با این شرایط زندگی نسبتا عادی دارن.
صرع: یکی از علل شایع تشنج در همه انواع پودل، صرع ایدیوپاتیکه. اغلب ارثیه و می تونه باعث تشنج خفیف یا شدید بشه. تشنج ممکنه با رفتارهای غیرمعمول نشون داده بشه، مثل دویدن دیوانه وار مانند تعقیب، تلو خوردن یا پنهان شدن. تماشا و تجربه تشنج ترسناکه، اما پیش آگهی طولانی مدت برای سگ های مبتلا به صرع ایدیوپاتیک به طور کلی بسیار خوبه. مهمه که به یاد داشته باشین که تشنج می تونه ناشی از عوامل بسیار دیگه ای غیر از صرع ایدیوپاتیک باشه؛ مثل اختلالات متابولیک، بیماری های عفونی که روی مغز، تومورها، قرار گرفتن در معرض سموم، آسیب های شدید سر و موارد دیگه تأثیر میذاره. بنابراین اگه پودل شما تشنج داره، مهمه که فورا اونو برای معاینه نزد دامپزشک ببرین.
تغذیه
توصیه میشه روزی یک و نیم تا سه پیمانه غذای خشک با کیفیت رو توی دو وعده بهشون بدین. درست مثل انسان ها، میزان نیاز غذایی پودل ها هم از سگی به سگ دیگه متفاوته و بر اساس سن و میزان فعالیت و جثه و سوخت و سازشون باید بهشون غذا داده بشه. پودل ها مستعد اضافه وزنن؛ پس باید خیلی حواستون به این مورد باشه و بیش از مقدار مورد نیازش بهش غذا ندین.
اگه میخوای یه رژیم اختصاصی برای سگت داشته باشی که زیر نظر دامپزشک نوشته شده باشه روی لینک کلیک کن!
سازگاری با کودکان و سایر حیوانات
سازگاری با کودکان: با بچه ها خیلی مهربون و سازگارن اما سعی کنین تا بچه های کوچیکتونو با پودل ها تنها نذارین؛ چون امکان داره اذیت بشن. سازگاری با محیط : با محیط خانه و آپارتمان بسیار سازگارن. سازگاری با خانواده: بشدت خانواده دوستن و دوست دارن همه جا با خانواده باشن. سازگاری با غریبه ها: اول به غریبه ها مشکوکن اما در کل رابطه خوبی با غریبه ها دارن و ممکنه بعد از مدتی باهاشون دوست بشن. سازگاری با حیوانات: با دیگر حیوانات هم سازگاری خوبی دارن، خصوصا اینکه از اول باهاشون آشنا بشن.
