نژاد داشهوند که سگ وینر، سگ سوسیس و داکسی هم نامیده میشه، یه سگ کوچیک آلمانی با پاهای کوتاه و بدنی کشیده ست که برای اولین بار برای شکار حیوانات تونل زنی مثل خرگوش یا روباه پرورش داده شد.
شکارچیان حتی از دسته های داشهوند برای ردیابی گراز وحشی استفاده می کردن که با توجه به خطرناک بودن گراز وحشی ممکنه تعجب آور باشه. اما مطمئنا، این مورد نشون میده که داشهوند حس شجاعتی داره که از اندازه و جثه اش پیشی میگیره. هر سرپرست داکسی ای میدونه که این موضوع درسته! همونطور که منتقد ادبی و روزنامه نگار طنز پرداز اچ ال منکن گفته: با قدی اندازه نصف یه سگ معمولی و طولی معادل ۱/۵ برابر طول یه سگ معمولی، اما داشهوند برای مقابله با یه گورکن کافیه. به این ترتیب بود که نام ” داشهوند” رو به خودش گرفت. (Dachs به معنای گورکن و Hund به معنای سگه).
در مورد خلق و خو، داشهوند ها فداکار، بازیگوش، لجباز، با اراده، فعال و سرزنده هستن. انتظار داشته باشین که این سگ های کوچیک ستاره های مهمانی های شما باشن. اونا همچنین پیوندهای محکمی با افراد خاص، حتی توی یه خانواده چند نفره برقرار می کنن. سگ های نژاد داشهوند سگ های خوب و مهربونی برای سرپرستاشونن و بیشتر با یک نفر خیلی دوست میشن. پس اگه خوب آموزش نبینن شاید گاهی اوقات مشکل ساز بشن.
داشهوند ها به دلیل ریشه خود به عنوان سگ های شکاری، مستعد پارس کردن هستن. با توجه به عمق قفسه سینه و بزرگی اون ها پارس کردنشون شبیه نژاد های بزرگه. علاوه بر این اونا عاشق پارس کردنن؛ پس اگه بخوان تو آپارتمان بمونن باید حواستون به این نکته باشه. اگه ساکن آپارتمان هستین یا به صدا حساسین، این نژاد ممکنه به بهترین وجه با نیازهای سبک زندگی شما مطابقت نداشته باشه.
نژاد داشهوند سگیه با پاهای کوتاه و کمر دراز که همیشه تو کارتون ها و اسباب بازی فروشی ها میتونیم این سگ رو ببینیم. همین پاهای کوتاه کمکش میکنه تا راحت تر تونل بکنه و این تونل ها تو مبارزه با سایر حیوانات تو طبیعت کمکش میکنه. اونا دوست دارن تو هرکاری، حتی بستن بند کفش کمکتون کنن. این نژاد به جنب و جوش معروفه و از تعقیب حیوانات کوچیک و پرنده ها لذت می بره.
پوشش اونا کوتاه و براقه و خیلی نیاز به اصلاح و آرایش ندارن اما خب هفته ای چند بار شونه کردن قطعا برای سلامتی مو و پوشششون خوبه. اگه تو منطقه ای با آب و هوای سرد زندگی میکنین تو زمستون حداقل یک ژاکت تنشون کنین. رنگ های متداولی که این نژاد داره شامل قرمز، کرم، سیاه و شکلاتیه. شاید یکسری الگو های خاص مثل دو رنگی/ خالداری و بریده بریده بودن رو بشه روی پوششون دید.
داشهوندها نمادی از کشور آلمان هم هستن؛ برای همین محبوبیت اونا در طول جنگ جهانی اول و دوم به شدت افت کرد به طوری که حتی صاحبین این سگ ها تو آمریکا خائن شمرده میشدن و سگ هاشونم سنگسار میکردن ولی خب الان جزو محبوب ترین سگ ها تو آمریکا هستن.
اگه قصد به سرپرستی گرفتن یه سگ از نژاد داشهوند دارین، توصیه میشه که یه پرورش دهنده معتبر رو برای خرید انتخاب کنین. تحقیقات کاملی انجام بدین تا اطمینان حاصل بشه که پرورش دهنده از شیوه های اخلاقی پیروی می کنه و رفاه سگ های خودشو توی اولویت قرار میده.
اندازه: کوچیک تا متوسط. استاندارد وزن این سگ های متوسط ۱۶-۳۲ پوند یا ۷-۱۵ کیلوگرمه و وزن داشهوند های مینیاتوری ۱۱ پوند یا ۵ کیلوگرم و کمتره.
طول عمر: حدود ۱۲-۱۶ سال
پوشش مویی: این نژاد سه نوع پوشش مویی میتونه ااشته باشه؛ داشهوند مو کوتاه، داشهوند مو بلند و داشهوند هایی با موهای زبر. اونا همچنین در رنگ ها و طرح های مختلفی وجود دارن.
خلق و خو: داشهوند ها به دلیل طبیعت پر جنب و جوش و کنجکاوشون شناخته میشن. اونا می تونن کاملا باهوش باشن، اما گاهی اوقات لجباز هم هستن. این سگ ها اغلب با وجود جثه کوچیکشون شجاع و با اعتماد به نفس هستن.
نیازهای ورزشی: اونا نیاز به ورزش متوسطی دارن. پیاده روی منظم و زمان بازی برای جلوگیری از چاقی و تحریک ذهنی اونا مهمه.
آموزش و تربیت: سگ های این نژاد می تونن متفکران مستقلی باشن، اما با آموزش تقویتی مثبت می تونن به خوبی همه چیزو یاد بگیرن. اجتماعی شدن زود هنگام و آموزش مداوم برای این نژاد خیلی مهمه.
نظافت و گرومینگ: نیازهای نظافت به نوع پوشش مویی بستگی داره. داشهوند های مو کوتاه حداقل نیازو به نظافت دارن، در حالی که داشهوند های مو بلند و مو زبر نیاز به توجه بیشتری دارن.
وضعیت سلامتی: به طور کلی سالم هستن اما ممکنه به دلیل کشیده شدن بدن مستعد ابتلا به برخی مشکلات سلامتی از جمله مشکلات کمر باشن. این امر باعث میشه تا مدیریت وزن مناسب، اجتناب از پریدن از ارتفاع و استفاده از مهار به جای قلاده برای سلامت ستون فقرات اونا مهم باشه.
تاریخچه نژاد داشهوند
تاریخچه و ریشه داشهوند ها به آلمان برمیگرده. تو بازی های المپیک تابستانی ۱۹۷۲ که تو آلمان برگزار شد داشهوندی به نام والدی (waldi) به عنوان نماد بازی ها انتخاب شد. یک سری مسابقات مخصوص این سگ ها مثل مسابقات wiener هر ساله در شمال آمریکا برگزار میشه.
اما انجمن سگ های داشهوند آمریکا معتقده این مسابقه و مسابقه هایی مشابه این میتونه به کمر این سگ ها آسیب برسونه. از سال ۱۸۰۰ به بعد این نژاد رفته رفته تبدیل به حیوان خانگی شد. قبل از اون بیشتر برای شکار استفاده میشد و هنوز هم در قسمت هایی از فرانسه از این سگ برای شکار استفاده میشه. شاید براتون عجیب باشه که بدونین داشهوند های آلمانی اصیل در گذشته از امروزی ها درازتر بودن.
شخصیت نژاد داشهوند
داشهوند یه سگ باهوش، سرزنده و شجاع و تا حدی عجول توصیف میشه. این سگ بخاطر پشتکار بالاش پرورش یافته. داشهوند ها به سرگرم کننده بودن و نترس بودن شهرت دارن، اما بیشتر می خوان که سرپرست خودشونو در آغوش بگیرن.
شخصیت داشهوند هم می تونه مثل نوع پوشش موییش متفاوت باشه. از اونجایی که داشهوند های مو زبر در اجداد خودشون ژن تریر دارن، می تونن دردسرساز و شیطون باشن. از طرفی داشهوند های مو بلند آروم و ساکت هستن و مو کوتاه ها شخصیتی بین این دو دارن.
برخی از مینی داشهوند ها می تونن عصبی یا خجالتی باشن. از توله سگ هایی که این ویژگی ها رو نشون میدن خودداری کنین.
خلق و خوی داشهوند تحت تأثیر عوامل مختلفی از جمله وراثت، آموزش و اجتماعی شدن قرار داره. توله سگ هایی با خلق و خوی خوب کنجکاو و بازیگوش هستن و مایلن به مردم نزدیک بشن و توسط اونا در آغوش گرفته بشن. توله سگ هایی رو برای به سرپرستی گرفتن انتخاب کنین که رفتار متعادلی دارن، نه کسی که خواهر و برادرهاشو کتک می زنه یا کسی که در گوشه ای پنهون شده.
همیشه حداقل یکی از والدین رو برای به سرپرستی گرفتن ملاقات کنین. معمولا هم مادر در دسترسه. اطمینان حاصل کنین که اونا خلق و خوی خوبی دارن و باهاشون راحت هستین. ملاقات با خواهر و برادر یا سایر بستگان هم برای ارزیابی اینکه یه توله سگ در بزرگ شدن چگونه خواهد بود مفیده. مثل هر سگ دیگه ای، داشهوند ها در جوانی به معاشرت زود هنگام نیاز دارن؛ مثل قرار گرفتن در معرض افراد مختلف، مناظر، صداها و تجربیات مختلف.
اجتماعی شدن کمک می کنه تا اطمینان حاصل بشه که توله سگ داشهوند شما به یه سگ کامل تبدیل میشه. ثبت نام سگ داشهوند در کلاس مهد توله سگ یه شروع عالیه. دعوت منظم از مهمون ها و دوست ها و آشناها و بردنش به پارک های شلوغ بهش کمک می کنه تا مهارت های اجتماعیشو تقویت کنه.
وضعیت سلامت
بیماری دیسک بین مهرهای (IVDD) این نژاد به علت آناتومی خاصش مستعد مشکلات کمره. پرش های زیاد یا افتادن یا جابجایی سگ به صورت نامناسب، ریسک این بیماری را افزایش میده . علائم این بیماری شامل: عدم توانایی بلند کردن پاهای عقب، فلجی و گاهی از دست دادن کنترل ادرار و مدفوع میشه.
صرع و تشنج (Epilepsy) داشهوند ها مستعد ابتلا به صرع و تشنج هستن که معمولاً ژنتیکیه و با دارو میشه کنترلش کرد.
آتروفیِ پیش روندهی شبکیه یه اختلال چشمیه که در نهایت میتونه باعث کوری بشه. این مشکل سال ها قبل از اینکه سگ علائم نابینایی رو نشون بده قابل تشخیصه و توصیه میشه چشم سگتون سالی یکبار توسط دامپزشک معاینه بشه.
اتساع و پیچش معده (GDV) این بیماری بسیار خطرناکه و معمولاً برای سگ های نژاد بزرگ اتفاق میافته؛ اما به دلیل عمق زیاد قفسه سینه داشهوند ممکنه برای سگ های این نژاد هم اتفاق بیوفته. علائم این بیماری: سگ قادر به آروغ زدن و استفراغ نیست و دچار شوک میشه و درمان این نوع عارضه به صورت اورژانسی و جراحیه.
بیماری کوشینگ (هایپر آدرنوکورتیسم): این وضعیت زمانی رخ میده که بدن بیش از حد هورمون کورتیزول تولید می کنه. این می تونه به دلیل عدم تعادل در غده هیپوفیز یا غده فوق کلیوی باشه یا می تونه زمانی رخ بده که سگ کورتیزول بیش از حد از شرایط دیگه داشته باشه. شایع ترین علائم ادرار بیش از حد و نوشیدن بیش از حده. اگه داشهوند شما این علائم رو نشون میده، اونو نزد دامپزشک ببرین. درمان هایی برای کمک به این بیماری، از برداشتن غده گرفته تا دارو درمانی وجود داره.
دیابت سگ (DM): دیابت گاهی اوقات در داشهوند دیده میشه، به خصوص اگه اضافه وزن داشته باشه. دیابت رو میشه با رژیم غذایی و تزریق روزانه انسولین درمان کرد. علائم شامل ادرار و تشنگی بیش از حد و کاهش وزن با وجود اشتهای شدیده.
ناشنوایی: کاهش شنوایی در این نژاد شایع نیست، اما میتونه در داشهوند های دو قلو رخ بده. باید از پرورش دهنده سگ بپرسین که آیا توله سگ و والدینش برای کاهش شنوایی آزمایش شدن یا خیر. این تست در همه جا در دسترس نیست، اما در اکثر مطب های تخصصی بزرگ و بیمارستان های آموزشی در دانشکده های دامپزشکی در دسترسه. این کار رو میشه در هر زمانی پس از پنج هفتگی توله سگ انجام داد.
سیرنگومیلی (SM): یه بیماری شدید و مزمنه که نخاع رو تحت تاثیر قرار میده. هنگامی که حفره ها یا کیست های پر از مایع، معروف به سیرینکس، در کانال مرکزی نخاع تشکیل میشه، می تونن منبسط بشن و به بافت نخاع آسیب برسونن. این فرآیند میتونه منجر به علائم مختلفی بشه، از ناراحتی خفیف گرفته تا درد شدید و فلجی جزئی. این بیماری در برخی از نژادهای عروسکی شایعه اما میتونه هر سگی رو تحت تاثیر قرار بده.
مراقبت و نگهداری
داشهوند ها استقامت و انرژی زیادی دارن. اونا عاشق پیاده روی یا بازی در فضای باز با سگ های دیگه هستن و دوست دارن شکار و حفاری کنن. اونا همچنین در داخل خونه فعال هستن و تا زمانی که مقدار متوسطی ورزش روزانه داشته باشن، می تونن در محل های زندگی کوچیک به خوبی عمل کنن.
دوبار پیاده روی نیم مایلی در روز (هر کدام حدود ۱۰ دقیقه) براشون کافیه. وقت هایی که زمانتون محدوده، یه بازی واکنشی نیاز اونا به فعالیت رو برآورده می کنه.
اونا برای زندگی در فضای باز مناسب نیستن و باید توی خونه زندگی کنن. داشهوند ها می تونن در هنگام پریدن روی مبلمان به کمر خودشون آسیب برسونن، بنابراین یه سطح شیب دار یا پله تهیه کنین و به اونا یاد بدین که اگه میخوان روی مبل یا تخت بنشینن از اون استفاده کنن.
وقتی داشهوند رو بغل میکنین، همیشه مراقب باشین که پشت و سینه اونو بالا نگه دارین. داشهوند ها در صورت داشتن انگیزه مناسب می تونن به سرعت آموزه های مختلف رو یاد بگیرن. از تقویت کننده های مثبت مثل پاداش های غذایی یا یه اسباب بازی مورد علاقه برای جلب توجه اونا استفاده کنین و جلسات آموزشی رو کوتاه نگه دارین.
اگه نیاز به یه مربی یا رفتار شناس داری تا به سگت آموزش بده روی این نوشته کلیک کن!
تغذیه سگ های داشهوند
مقدار توصیه شده روزانه: 0/۵ الی ۵/۵ فنجان غذای خشک با کیفیت بالا در روز.
توجه کنین که میزان غذای سگ بالغ شما به اندازه، سن، ساختار، متابولیسم و سطح فعالیتش بستگی داره. سگ ها هم مثل مردم انسان ها هستن و همه اونا به یک مقدار غذا نیاز ندارن. یه سگ بسیار فعال به غذای خیلی بیشتری نسبت به یه سگ با فعالیت کم نیاز داره.
کیفیت غذای سگی که تهیه میکنین هم تفاوت ایجاد می کنه. هرچی کیفیت غذای سگ بهتر باشه، سگتون هم تمایل بیشتری به غذا خوردن پیدا میکنه.
اگه تو سنین پایین به بچه ها معرفی بشن باهاشون خوبن و ارتباط مناسبی با هم دارن. به خاطر کمر حساسشون یکسری قوانین سفت و سخت برای بچه ها بذارین تا جلوی آسیب دیدن داشهوند رو بگیرین؛ مثلا به بچه ها یاد بدین که حق ندارن این سگ هارو از زمین بلند کنن. در زمان تولگی اگه کنار سایر توله ها باشن معمولا مشکلی پیش نمیاد و ارتباطشون با سایر حیوانات خانگی هم عالیه.
